ข้าง ข้าง ... หัวใจ

Title : ข้าง ข้าง ... หัวใจ
Author : YunniT
Pairing : YunJae
Rating : Drama,Romance
Author notes : เรื่องแรกของบอร์ดนี้ เย้ๆๆๆ ๆๆๆ ได้แรงบันดาลใจมาจาก เพลงข้างๆหัวใจ ของกัน เดอะสตาร์ค่ะ แบบว่ามันตรงกับตัวไรเตอร์มากๆ ฟังแล้วแบบมันจึ๊กกก กกกอ่ะ แต่เพลงเพราะนะ ลองฟังกันดู อิอิ... ยังไงก็ช่วยเม้นติชมกันด้วยนะคะ

ข้าง ข้าง ... หัวใจ

. . .

ในขณะที่ใบหน้างดงามนั้น กำลังแย้มยิ้มอย่างมีความสุข

จิตใจของผมกลับสั่นไหวราวกับเกิดแผ่นดินไหวหลายร้อยริกเตอร์ขึ้นในอก

ทำไมนะ ... ??

ทำไมผม ... ถึงหยุดรักเขาไม่ได้สักที

*********************************

หลายวินาที …

หลายนาที …

หลายวัน …

หลายเดือน …

หลายปี ...

ที่ผมเฝ้าจับจ้องแต่ใบหน้างดงามนั้น ด้วยความรู้สึกมากมาย ที่แม้แต่จะคิดก็ยังไม่กล้า

แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกตัวเองได้

เพราะอะไรนะ ... ??

ทั้งๆที่สิ่งที่เค้าทำกับผม ก็ไม่ได้แตกต่างจากที่เค้าทำกับคนอื่น

แต่อะไรที่ทำให้ผมคิดว่ามันพิเศษกว่าคนอื่นล่ะ

... หรือเพราะผมคิดไปเอง ...

“ยุนโฮ ... วันนี้นายว่างมั๊ย” ริมฝีปากอวบอิ่มเอื้อนเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม อย่างที่เจ้าตัวชอบทำ ดวงตาคมไล่มองใบหน้าหวานที่เค้าหลงรัก ก่อนเอ่ยตอบ

“ว่าง ... ทำไมหรอ”

“ก็วันนี้ วันเกิดคุณแม่ ไปกินข้าวที่บ้านชั้นนะ” ร่างสูงยิ้มรับกับคำเชิญชวนนั้น

“ยิ้มแบบนี้ ตกลงว่าไปใช่มะ งั้นชั้นไปชวนยูชอนกับจุนซูก่อนนะ” รอยยิ้มอบอุ่นที่ฉาบอยู่เมื่อครู่ค่อยๆเลือนหายไป พร้อมกับร่างบอบบางที่เดินจากไป

ไม่ใช่แค่เรา ... ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ...

ไม่รู้ว่าวันเวลาที่ผ่านมา ทำให้ร่างบอบบางที่ผมหลงรักนั้น รับรู้อะไรจากการกระทำของผมบ้าง

หลายครั้งที่ผมเองก็ตกใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป และกลัวเหลือเกินว่า คนๆนี้จะรับรู้อะไรบางอย่าง

ผมกลัว ... ว่าเค้าจะมีคนที่รักอยู่แล้ว

ผมกลัว ... กลัวคำตอบที่จะได้รับ

ผมกลัว ... ว่าเค้าจะเกลียดผม

คิม แจจุง คนนี้ คือ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตผม และผมไม่อยากเสียเค้าไป ...

.....................

................................

...............................................

“ยุนโฮ แจจุงน่ะ แจจุง !!!” เพื่อนในห้องคนหนึ่งวิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาร่างสูงที่นั่งอยู่ พร้อมกับข้อความบางอย่างที่ชวนให้หัวใจกระตุกวูบ

“แจจุง ทำไม!!!” เสียงที่ดังอย่างคำรามถามออกไปทันที

“ที่หลัง ... หลังโรงเรียน แฮ่กๆ ๆ” เร็วอย่างใจคิด ที่ขาเรียวยาวพาตัวเองมาหยุดที่หลังโรงเรียนตามคำบอกเล่า ร่างสูงใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย แม้จะวิ่งด้วยความเร็วสุดกำลังมาตลอดทาง

แต่เพียงแวบเดียวที่สายตาคมเหลือบเห็นร่างบอบบางที่ตัวเองสุดแสนจะทะนุถนอม กำลังใช้มือเรียวเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก ร่างกายก็สูบฉีดเลือดขึ้นมาทั่วร่างอย่างห้ามไม่อยู่

“ทำอะไรน่ะ!!!” เสียงทุ้มต่ำตวาดลั่น ทำให้หญิงสาวสามสี่คนสะดุ้งตัวด้วยความตกใจสุดขีด

“ระ ... รุ่นพี่ยุนโฮ” ใบหน้าอมชมพูที่ถูกแต่งแต้ม ซีดเผือดลงตามๆกัน

“ชั้นถาม ... ว่าพวกเธอทำอะไรกัน” เสียงทุ้มถูกกดให้ต่ำลง ยิ่งเพิ่มแรงกระชากให้กับหัวใจของบรรดาหญิงสาวเหล่านั้น ร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มในทันที

“คือ ... คือว่า”

“อยากตายกันนักใช่มั๊ย ...” เสียงทุ้มยังถูกกดให้ต่ำลงกว่าเดิม พร้อมกับดวงตาคมแสนมีเสน่ห์ที่บัดนี้กลับกลายเป็น น่ากลัวยิ่งกว่าดูหนังผี 3มิติ

“รุ่นพี่ ... ชั้นรักพี่นะคะ แต่พี่ไม่เคยเห็นใจชั้นเลย ชั้นรักพี่จนแทบบ้า ทำทุกอย่างให้พี่ แต่พี่ ฮึก ... ไม่เคยเห็นค่าของมันเลย พี่จะให้ชั้นทำยังไง ในเมื่อพี่เองนั่นแหละที่ผิด ฮึก...”

ดวงตาเรียวมองใบหน้าของเด็กสาวคนหนึ่งที่เดินออกมาจากกลุ่มอย่างเหยียดหยาม

“หึ ... รักงั้นหรอ ความรักทำให้เธอกล้าทำอะไรโง่ๆอย่างนี้ได้ นั่นก็เพราะว่าเธอ ... ไม่สมควรที่จะได้รับมันมากกว่า”

“รุ่นพี่ ... ทำไม ทำไมถึงทำกับชั้นขนาดนี้ ชั้นมันไม่ดีตรงไหน ห๊ะ!!! ... บอกมาสิ ว่าชั้นกับเค้า ฮึก ... ทำไมถึงเป็นเค้าล่ะ บอกมานะ บอกชั้นมา!!! ฮึก ...”

“แจจุง ไม่เกี่ยวอะไรด้วย”

“ไม่เกี่ยวงั้นหรอ เฮอะ ... ที่ทำตัวสำออย น่าหมั่นไส้ คอยทำตัวออดอ้อนให้พี่อยู่ใกล้ๆมันเนี่ยนะ ที่ว่าไม่เกี่ยว พี่ ... มันโง่ รู้ตัวมั๊ยว่าพี่มันโง่!!!”

“พอ พอได้แล้วนะยุนอา ไปว่ารุ่นพี่อย่างนั้นได้ยังไง” หญิงสาวที่เหลือช่วยกันเข้ามาห้ามเมื่อเห็นว่าเรื่องราวมันชักจะเลยเถิดไปกันใหญ่

“ไม่!!! ปล่อยชั้นนะ ปล่อยย ยยย ...” หญิงสาวพยายามขัดขืนออกจากการจับกุมของเพื่อนๆ แล้วตรงดิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของแจจุงอีกครั้ง

“เพราะแก ... เพราะแกคนเดียว” มือบางเงื้อขึ้นหวังจะกระแทกลงไปบนใบหน้าสวยที่มีรอยแดงมากมายแต่งแต้มไว้อยู่ก่อนแล้ว

“หยุด...” มือหน้าเอื้อมคว้าข้อมือเรียวไว้ได้ทัน ก่อนที่ใบหน้าสวยหวานนั้นจะต้องเจ็บแสบเพราะเค้าอีก

“ ...”

“เลิกบ้าซะที ต่อให้เธอจะฆ่าเค้าให้ตาย ชั้นก็ไม่มีวันรักเธอ” เสียงทุ้มเอ่ยห้วนๆ แต่เฉือนลึกเข้าไปในจิตใจของคนฟัง

“ไม่จริง ชั้นรักพี่นะ พี่ต้องรักชั้นสิ ... ชั้นทำทุกอย่างได้เพื่อพี่นะ ได้โปรด รักชั้นเถอะนะคะ พี่ยุนโฮ รักชั้นเถอะนะ”

“ชั้นก็ทำทุกอย่างเพื่อคนที่ชั้นรักได้เหมือนกัน ... แม้ว่าจะต้องเป็นฆาตกรในตอนนี้” เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาทำให้หญิงสาวทั้งหมดสำนึกได้ว่า ถ้าไม่รีบไปซะตั้งแต่วินาทีนี้ พวกเธอจะได้กลายเป็นเหยื่อรายแรกของฆาตกรแห่งความรักคนนี้เป็นแน่

เด็กสาวที่เหลือทั้งลากทั้งดึงยุนอาที่กำลังบ้าคลั่งออกจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด เป็นบุญเท่าไหร่แล้วที่ยุนโฮไม่เอาเรื่อง

“แจจุง นายเป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มที่แข็งกร้าวเมื่อครู่กลับกลายมาเป็นอ่อนโยน อย่างกับคนพูดคือคนละคนกัน แต่ก็เป็นน้ำเสียงที่แจจุงคุ้นเคย และได้รับจากคนๆนี้ตลอดมา

“ยุนโฮ ... ชั้นขอโทษนะ” เสียงหวานเอ่อยอย่างแผ่วเบา

“ ... “

“ขอโทษที่ทำให้นายถูกเข้าใจผิดน่ะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

“พอเถอะแจจุง ... นายไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย อีกอย่างชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษนาย”

“แต่ว่า ...”

“ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น เด็กแบบนั้น เป็นนายอยากยุ่งด้วยหรือไง” หัวกลมส่ายเบาๆพร้อมรอยยิ้ม

**************************

“ทำไม ถึงยอมให้เค้าทำร้ายล่ะ” เสียงนุ่มเอ่ยถาม เมื่อพาร่างบางมานั่งลงที่ม้าหินข้างๆสนามหญ้า

“ก็ ... พวกเค้าเป็นผู้หญิงนิ”

“แล้วยังไง” ผู้หญิงก็จริง แต่มากันตั้งสามสี่คนเนี่ยนะ

“ก็ไม่ยังไง ผู้ชายก็ไม่ควรทำร้ายผู้หญิงอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” ปากอิ่มๆเอ่ยก่อนจะก้มลงดูดน้ำแดงหวานฉ่ำที่ร่างสูงส่งให้

“ชั้นขอโทษ ...” เสียงทุ้มต่ำแต่แฝงด้วยความอ่อนโยน เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

“ขอโทษ ...” เสียงหวานทวนคำเป็นเชิงถาม

“ขอโทษที่ชั้น ไม่ได้อยู่กับนาย นายก็เลยต้องเจ็บตัวแบบนี้” ร่างบางยิ้มกับคำพูดของเพื่อน

“ทำไมเล่า ก็ไม่เห็นว่านายกับชั้นจะต้องตัวติดกันตลอดเวลานี่ ไม่ใช่ความผิดของนายซะหน่อย” เสียงหวานใสเอ่ยอย่างร่าเริง แต่กลับทำให้หัวใจแข็งแกร่งกระตุกวูบไหวอย่างน่ากลัว

นั่นสินะ ...

ไม่มีความจำเป็นอะไรเลย ... ที่นายต้องอยากอยู่กับชั้นตลอดเวลา

แม้จะเป็นเวลาที่นายอ่อนแอมากที่สุดก็ตาม ...

แต่ทำไมนะ ทำไมชั้นถึงต้องอยากอยู่ข้างๆนายในทุกลมหายใจเข้าออก แม้ว่าในเวลานั้นชั้นจะกำลังมีความสุขโดยลืมนายไปเลยก็ได้ ... แต่ชั้นก็กลับไม่ลืม

********************************************************************

แล้วฉันนั้นสำคัญแค่ไหน คิดฝันไปได้ไกล เท่าไร     

มีโอกาสได้ยืน ในหัวใจเธอบ้างไหม ...                        

“ยูชอน นายเห็นแจจุงบ้างมั๊ย” ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองเพื่อนร่างสูงก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

วันนี้ทั้งวัน ผมยังไม่ได้พูดอะไรกับเค้าเลยสักคำ พอหมดคาบเรียนตอนเช้า แจจุงก็หายตัวไป ทำเอาผมเป็นห่วงแทบบ้า แต่พอรู้จากยูชอนว่ามีจุนซูไปด้วยผมก็ค่อยเบาใจ แต่ก็ใช่ว่าจุนซูจะช่วยอะไรได้มาก ตัวกะเปี๊ยกด้วยกันทั้งคู่ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีก ผมจะทำยังไง ...

... พอถึงคาบบ่าย ผมก็หมดกังวลเมื่อแผ่นหลังบอบบางแสนคุ้นตาที่ผมนั่งมองมาหลายปี ยังคงประจักษ์แก่สายตาผม บ่งบอกว่าเค้าไม่ได้รับอันตรายอะไร แต่พอมาตอนนี้เลิกเรียนแล้ว แจจุงก็หายตัวไปอีก ทั้งๆที่ผมนั่งมองเค้าอยู่ตลอดแท้ๆ แต่ก็ดันพลาดรงที่มัวแต่นั่งมองไม่ยอมเก็บข้าวเก็บของตัวเองนี่แหละ เป็นเพราะผมไม่คิดว่าคนสวยของผมจะเตรียมพร้อมขนาดนี้ หมดคาบปุ๊บ แจจุงก็หายตัวไปปั๊บ แม้แต่จุนซูเองยังตามไม่ทัน

เป็นแบบนี้มาแล้ว 3 วัน ...

ที่ผมไม่แม้แต่จะได้เอ่ยทักทายกับเค้าเลยสักคำเดียว ...

ผมไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจจริงๆ ...

ผมไปทำอะไรให้เค้าโกรธ ... ทุกครั้งที่แจจุงโกรธผม เจ้าตัวก็จะยิ่งเข้ามาอยู่ใกล้ๆเหมือนกับต้องการให้ผมง้อ แต่คราวนี้มันไม่ใช่ มันแตกต่างไปจากทุกครั้ง และที่ยิ่งแปลกไปกว่านั้น คือ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองไปทำอะไรเอาไว้ ...

ผมคงปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ... ถามยูชอน กับจุนซู ก็ไม่มีใครให้คำตอบผมได้เลยสักคน

ผมตัดสินใจแล้ว วันนี้ ... ผมจะไปหาแจจุงที่บ้าน จะไปคุยกับเค้าให้รู้เรื่อง

...........

........................

..........................................

“สวัสดีครับ แจจุงอยู่มั๊ยครับ” หญิงสาววัยกลางคนที่หน้าละม้ายคล้ายกับคนสวยของผมมาก ยิ้มต้อนรับก่อนเอ่ย

“อ้าวยุนโฮ เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะ แจจุงอาบน้ำอยู่น่ะ เดี๋ยวป้าไปตามให้นะ”

“คือ ... คุณป้าช่วยบอกแจจุงว่า จุนซมาหาได้มั๊ยครับ” ถ้าทางไม่ค่อยสู้ดีนักของเด็กหนุ่มร่างสูง ทำให้เธอต้องยอมพยักหน้าตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มเช่นเคย

.............

.......................

.......................................

“จุนซู ... มีอะไรหรอ ยะ...ยุนโฮ” เสียงใสที่ดังมาก่อนตัวชะงักลง เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่เป็นคนละคนกับที่ผู้เป็นแม่บอก

“แจจุง ... ชั้นมีอะไรจะคุยกับนายน่ะ” ร่างบางยอมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับร่างกายสูงใหญ่ของเพื่อน

“มี ... มีอะไรหรอ” สีหน้าเจ็บปวดที่ส่งกลับมาทำให้แจจุงรู้สึกประหลาด

“นาย ... โกรธอะไรชั้นหรอ”

“ ... “

“ทำไม ต้องหลบหน้ากันด้วย”

“ป่าวนี่ ไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย” รอยยิ้มงดงามถูกส่งมาให้คนตรงข้าม ยุนโฮรู้ดีว่ารอยยิ้มที่เค้าเฝ้ามองมาหลายปีสวยงามมากเพียงใด แต่ในตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม ... หัวใจแข็งแกร่งวูบไหวตามความคิดของตัวเอง

“นาย แน่ใจหรอแจจุง ถ้าชั้นทำอะไรให้นายไม่พอใจ นายก็จะแสดงมันออกมาทุกครั้ง และทุกๆครั้งที่เราโกรธกันไม่ว่าชั้นหรือนายจะผิด ชั้นก็เป็นฝ่ายตามง้อนายทุกครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้ นายไม่ให้โอกาสแม้จะให้ชั้นได้รับรู้ว่ามันคือเรื่องอะไรเลยหรอแจจุง ทำไมชั้นจะดูไม่ออกว่านายเปลี่ยนไป บอกหน่อยสิ” ดวงตากลมโตวูบไหวตามคำพูดของร่างสูงผู้ชึ้นชื่อว่าเพื่อน

“ชั้น ... ชั้น” ใบหน้าคมคายรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“ ... “ ดวงตากลมโตสีนิลสบเข้ากับดวงตาเรียว ก่อนที่ดวงตากลมโตที่ยุนโฮหลงใหลนั้น จะเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาจนน่าตกใจ

“แค่นี้ นายก็คิดไม่ออกหรอยุนโฮ”

“ ... “

“ชั้นเพิ่งเกือบตายมาเพราะนายนะ” เสียงหวานที่บัดนี้ห้วนจนคนฟังหัวใจกระตุกวูบ

“ ... “

“ผู้ชายอย่างชั้น ทำไมต้องโดนผู้หญิงรุมตบ เพราะโดนเข้าใจผิดว่าพยายามออดอ้อนเพื่อนตัวเองด้วยล่ะ มันน่าอายนะนายรู้รึป่าว ชั้นไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้วล่ะ”

“แจจุง ...”  เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับคนพูดหมดเรี่ยวแรง

“ชั้นขอโทษ แจจุง ...”

“ ... “

“ชั้นทำอะไรได้บ้าง นาย ... บอกหน่อยสิ”

“ ... “

“ชั้นทำอะไรเพื่อนายได้บ้าง”

“นายไม่ต้องทำอะไรเลยยุนโฮ ... แค่อยู่ห่างๆชั้นก็พอ” คำพูดที่แทบจะพรากเอาลมหายใจของร่างสูงไปด้วยดังขึ้น

“แจจุง ...”

“ ... “

“ชั้นก็แค่ ...”

“ ... “

“แค่ขอที่ข้างๆของนายไว้สำหรับชั้น ตอนนี้ ... ก็ไม่ได้แล้วหรอ”

“ ... “

“ก็ได้แจจุง ... ถ้านายต้องการอย่างนั้น”

หากเธอไม่ได้รักเลย แค่ขอข้างข้างหัวใจ      

ให้ฉันได้ยืนต่อไป เพื่อรักเธอ ...

******************************************************

ผมกับเค้าในตอนนี้ เหมือนเป็นคนที่ไม่เคยรู้จักกัน

เค้าก็ใช้ชีวิตของเค้า

ผมก็ใช้ชีวิตของผม ... ที่ไม่มีเค้า

ผ่านมาแล้ว หลายเดือนที่ผมต้องทนเจ็บปวด บางครั้งตื่นเช้ามาพร้อมกับน้ำตา ที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เรี่ยวแรงมันเหมือนกับจะหายไปจนผมไม่อยากจะขยับตัวไปไหน

แต่ผม ... ก็ต้องมาโรงเรียนทุกวัน มาเพื่อเจอเค้า

อาทิตย์หน้า จะเป็นพิธีจบการศึกษา แล้วผมก็จะไม่แม้แต่จะได้คอยเฝ้ามองเค้า ... ผมจะไม่ได้เจอเค้าอีกแล้ว

“นายจะปล่อยให้มันจบไปแบบนี้หรอ ยุนโฮ” เสียงทุ้มที่ว่ากันว่าน่าหลงใหลของเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของผมดังขึ้น เรียกสติผมจากความคิดต่างๆนานา

“ชั้นทำอะไรได้บ้างล่ะ ยูชอน”

“ความจริงไงยุนโฮ บอกความจริงแจจุงไปสักที” ใบหน้าคมคายมองยูชอนอย่างสงสัย

“ก็บอก ... ว่านายรักแจจุง ไง” ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยกับคำพูดของเพื่อน

“อย่าคิดว่าจะไม่มีใครรู้ แค่เพียงนายไม่ยอมพูดออกมา การกระทำบางครั้งมันก็ชัดเจนกว่านะ” ยุนโฮรับรู้ได้ในทันที จริงๆแล้วยูชอนคงรู้มาตลอดสินะ

“นาย ...”

“ชั้นรู้มานานแล้ว ชั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไอ้แจมันมองไม่ออก “

“ ... “

“ถ้านายไม่พูดตอนนี้ นายอาจจะไม่มีโอกาสอีกเลยนะ” มือเรียวตบใหล่แกร่งของเพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินจากไป โดยไม่ลืมทิ้งรอยยิ้มมีเลสนัยไว้ให้ เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ยุนโฮยอมคลี่ยิ้มออกมา แม้จะมองแทบไม่ออกก็ตาม

................

......................................

........................................................

ขาเรียวยาวพาเจ้าของร่างเดินไปตามทางอย่างเชื่องช้า เสียงหัวใจที่เต้นดังอยู่ในอกข้างซ้ายนั้น ทำให้เจ้าตัวคิดไม่ตกว่า ควรจะทำตามที่เพื่อนรักบอกหรือไม่ ...

คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างคนใช้ความคิด แล้วถ้าบอกไป

จะเป็นยังไงนะ ...

“เอาวะ!!~ ไหนๆ ก็ไม่มีทางเลือกแล้วนี่ “ ร่างสูงตัดสินเร่งความเร็วเท้าของตัวเองให้เร็วขึ้น เพื่อตามหาร่างบอบบางที่ลอยวนอยู่ในทุกห้วงของความคิด

แต่จนแล้วจนรอด เค้าก็หาแจจุงไม่เจอ ...

“หายไปไหนนะ” มือเรียวหยิบเครื่องมือสื่อสารราคาแพงออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดโทรออกเบอร์คุ้นเคยที่เค้าไม่ได้แตะต้องมาหลายเดือนแล้ว

“ ... “

“ไม่รับสายสินะ” ร่างสู.ตัดสินใจโทรหาเพื่อนตัวเล็กอีกคนหนึ่งแทน

“จุนซูหรอ นาย...อยู่กับแจจุงรึป่าว??”

‘ ยุนโฮหรอ ชั้นกับแจจุงแยกกันแล้วน่ะ แจจุงบอกจะไปห้องสมุดนะ ‘

ห้องสมุด ...

โธ่!!! ~ ไอ้หมีโง่ ลืมห้องสมุดไปได้ไงฟระ

“อ่า จุนซู ขอบคุณมากนะ” เมื่อกดวางสายรอยยิ้มหล่อเหลาผุดพรายขึ้นบนใบหน้าคม ก่อนขาเรียวจะออกตัวพาเจ้าของร่างไปยังจุดหมายอย่างไม่รอช้า

......................

..........................................

................................................................................

บรรยากาศเงียบสงัดภายในห้องสมุดที่ทุกโต๊ะถูกจับจองด้วยนักเรียนจำนวนมาก เนื่องจากอยู่ในช่วงสอบ ทำให้ยุนโฮต้องระมัดระวังไม่ให้ตัวเองทำเสียงดังรบกวนผู้อื่น โดยเฉพาะเสียงหัวใจ ที่มันเต้นแรงซะเหลือเกิน

ร่างสูงเดินไปตามชั้นวางหนังสืออันแล้วอันเล่าก็ยังไม่เห็นเงาของร่างบอบบางที่คุ้นตา ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นกระเป๋านักเรียนคู่ใจของแจจุงตั้งอยู่บนโต๊ะว่างเปล่าตัวหนึ่ง ร่างสูงไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปยังเป้าหมายทันที

ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่พบ ยุนโฮตัดสินใจเดินต่อไปตามชั้นหนังสือที่ตั้งอยู่อีกไม่กี่ชั้น

สายตาคมร้อนรนขึ้น เมื่อรู้สึกถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นภาพที่ทำให้หัวใจแทบแหลกสลายราวกับใช้เวทมนต์

ร่างบอบบางที่เค้าเฝ้าทะนุถนอมกำลังถูกรุกรานจากเด็กหนุ่มอีกสองสามคน แขนบอบบางสองข้างถูกเด็กคนหนึ่งจับไว้ ขาเรียวสวยถูกยกขึ้นพร้อมกับมือของใครบางคนที่กำลังพยายามปลดเข็มขัดออกจากเอวบาง ในขณะที่ริมฝีปากอิ่มสวยถูกปิดสนิทด้วยเนคไทของเจ้าตัวเอง ร่างกายขาวบางท่อนบนถูกแต่งแต้มด้วยรอยสีแดงจำนวนมาก พร้อมกับเสื้อตัวบางที่หลุดลุ่ย น้ำใสๆมากมายกำลังรินไหลออกจากดวงตากลมโตที่เค้ารักสุดหัวใจ 

มือเรียวกำแน่นข้างลำตัวอย่างสุดกลั้น น้ำตาเม็ดโตไหลออกจากดวงตาคมโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ขาเรียวยาวพาร่างตัวเองไปหยุดอยู่ตรงหน้าพวกชั่วที่กล้ามาทำร้ายคนที่เปรียบเสมือนดวงใจของเค้า

“พวกแก...คิดจะทำอะไร” เสียงทุ้มเบสที่ต่ำจนน่ากลัวทำให้เด็กหนุ่มทั้งสามต้องหันมามอง

“เห้ยย ยยย!!!” เสียงอุทานอย่างตกใจดังออกมาจากเด็กคนหนึ่ง

ดวงตากลมโตที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาช้อนมองคนที่เป็นดังเทพเจ้ามาช่วยเค้าในเวลานี้ แต่ภาพใบหน้าของคนที่มองเห็นนั้นกลับทำให้ร่างบอบบางร้องไห้หนักขึ้น

คนๆเดียวกัน กับที่อยู่ในห้วงคำนึง ... คนที่มักจะปกป้องเค้าเสมอมา

“ชั้นถาม ... ว่าพวกแกจะทำอะไร!!!” เสียงดังคำรามลั่น ทำให้คนทั้งห้องสมุดแตกตื่น

“ระ ... รุ่นพี่ รุ่นพี่ ยุนโฮนี่หว่า”

“อะ เออ ... เอาไงดีวะ”

“หนีดิ ...” ก่อนที่ทั้งสามคนจะออกตัววิ่งหนีไปไหนได้ ยุนโฮก็จัดการกระชากคอเด็กเวรไว้ได้ทั้งสามคน

“จะไปไหนล่ะ ไม่ทำต่อแล้วหรอ” สายตาคมเหลือบมองร่างบอบบาง ที่ลงไปนั่งทรุดอยู่กับพื้นด้วยความเป็นห่วง

“ผะ ผม ผมขอโทษครับ ... พวกผมก็แค่ แค่ ...”

“แค่อะไร!!!” เสียงตวาดลั่นทำเอาเด็กหนุ่มทั้งสามแทบฉี่ราดออกมาพร้อมกัน

“รุ่นพะ... รุ่นพี่ พวกผมผิดไปแล้ว ให้อภัยพวกผมนะครับ” น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาจากดวงตาของเด็กหนุ่มทั้งสามด้วยความหวาดกลัว

“ขอกันง่ายๆอย่างนี้หรอ” น้ำเสียงทุ้มที่ติดจะเล่น กลับทำให้คนฟังขนลุกวาบทั้งตัว รวมทั้งคนที่เข้ามายืนดูเหตุการณ์อยู่ด้วย

“ ... “

มือเรียวเหวี่ยงตัวเด็กทั้งสามคนลงพื้นอย่างแรง ก่อนจะเงื้อมือขึ้นอีกรอบ หมายจะซัดหน้าคนที่กล้าย่ำยีหัวใจของเค้า

แต่ก่อนที่ เด็กทั้งสามจะแหลกคามือ แขนใหญ่ก็ถูกกอบกุมด้วยมือบอบบางของอีกคนหนึ่งซะก่อน

“พอเถอะ ยุนโฮ”

“แจจุง ...” ดวงตาคมหันมองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของคนที่รักสุดหัวใจ ด้วยหัวใจที่เหมือนกับจะแตกสลายซะให้ได้

“ปล่อยพวกเค้าไปเถอะ”

“แต่ว่า ...” ยุนโฮหันมองเด็กทั้งสาม ที่นั่งกอดกันอย่างน่าสงสาร

“ ... “ ร่างบางเพียงแค่พยักหน้าให้เท่านั้น ร่างสูงจึงยอมลดมือลง

“คนที่พวกแกคิดจะทำร้าย กลับเป็นคนที่ให้ชีวิตพวกแกอีกครั้ง ไม่คิดจะสำนึกบ้างเลยหรอไง ห๊ะ!!!”

เด็กทั้งสามกุลีกุจอเข้ามาหาแจจุง แล้วคำนับพร้อมกันจนหัวติดพื้นแล้วค้างเอาไว้อย่างนั้น

“ขะ ขอบคุณครับรุ่นพี่แจจุง พวกผม ผะ...ผิดไปแล้ว ขอโทษครับ”

“ไสหัวไป!!!” ยุนโฮตวาดลั่นอีกครั้ง ก่อนที่เด็กทั้งสามจะรีบวิ่งแจ้นหางจุกตูดไปตามๆกัน

................

.............................

.............................................

ร่างสูงหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าอีกครั้ง มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานแผ่วเบา

“อย่าร้องไห้นะ แจจุง” น้ำเสียงนุ่มที่เจือปนความห่วงใยอย่างถึงที่สุด ทำให้คนฟังยิ่งร้องไห้

“ยุนโฮ ฮึก...” มือบางเอื้อมกอบกุมมือหนาแน่น พร้อมๆกับแรงสั่นน้อยๆจากความหวาดกลัว

“ไม่เป็นไรนะ ชั้นอยู่นี่แล้ว” ร่างสูงกอบกุมมือนุ่มนิ่มไว้ข้างลำตัว ก่อนออกแรงดึงน้อยๆให้ขาเรียวบางเดินตามตนเองมา 

ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่จับจ้องมายังคนสองคน ที่ทำให้บรรยากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยกลิ่นกรุ่นแห่งความรักโดยไม่รู้ตัว

.....................

.....................................

..............................................................

“เดินไหวมั๊ย แจจุง” ร่างสูงยังคงกอบกุมมือบางไว้อย่างนั้น แม้ว่าจะออกมาภายนอกโรงเรียนแล้วก็ตาม

“อืม ...” เสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบเล็ดรอดออกมาจากคนร่างบาง จนคนที่แข็งแรงกว่าอดเป็นห่วงไม่ได้ ปกติก็บอบบางจะแย่อยู่แล้ว แล้วอยู่ๆต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เข้า ...

“ขี่หลังชั้นเถอะ” ยุนโฮหยุดการก้าวเดินของตัวเอง ก่อนหันมาประจันหน้ากับคนสวย

“ ... “

“ขี่หลังชั้น เดี๋ยวชั้นไปส่งนายเอง” แจจุงส่ายหัวน้อยๆ อย่างเอาแต่ใจ

“ฮึบ ...~” แต่ไม่ทันได้ขัดขืน เมื่อร่างสูงย่อตัวลง แล้วดึงตัวเค้าขึ้นมาไว้บนหลังตัวเองแล้วลุกขึ้นทันที

“ยุนโฮ~”

“ทำไมต้องดื้อทุกทีสิน่า”

“อือ ...”

…

…..

…

….. กว่าหลายนาทีผ่านไป ...

“ยุนโฮ ... ขอบคุณนะ”

“ ... “

“นายช่วยชั้นไว้อีกแล้ว”

“มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ที่ชั้นจะทำให้นายได้นี่ แจจุง”

“ ... “

“เป็นสิ่งที่ชั้นคิดว่าทำได้ดี และทำให้นายได้เสมอมา แม้ว่านายอาจจะไม่ต้องการมัน แต่ชั้นก็ยังต้องทำ”

“ฮึก ...”

“ ... “

“ขอโทษนะ ยุนโฮ ฮึก ... ชั้นขอโทษ” รอยยิ้มนุ่มนวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เสียงหัวใจดวงเล็ก กำลังเต้นรุนแรงอยู่บนแผ่นหลังของเค้า ไม่ต่างกันเลย กับหัวใจที่กำลังเต้นรุนแรงอยู่ในตัวเค้าเช่นกัน

“ไม่เป็นไรแจจุง ...”

**************************************

“ตายแล้ว!!! อะไรกันเนี่ย แจจุง เป็นอะไรไปลูก” เสียงโวยวายตกใจของผู้เป็นแม่ ทำให้ร่างบางไม่กล้าเอ่ยตอบ ยุนโฮลอบมองใบหน้าหวานที่ฉายแววลำบากใจ จึงช่วยตอบแทนให้

“คือ แจจุง ไม่สบายนิดหน่อยน่ะครับ สงสัยเพราะเอาแต่อ่านหนังสือ ไม่ยอมพักผ่อน ร่างกายก็เลยรับไม่ไหวน่ะครับ”

“เห็นมั๊ย แม่บอกแล้ว ให้พักผ่อนบ้างลูกก็ไม่เชื่อ เห็นมั๊ยเนี่ย เลยต้องรบกวนยุนโฮเลย ขอบใจมากนะยุนโฮ ที่ช่วยดูแลแจจุงให้น่ะ” ร่างสูงยิ้มรับด้วยความเต็มใจ แล้วก้มตัวลงน้อยๆเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร

“งั้นเย็นนี้ ทานข้าวด้วยกันนะยุนโฮ วันนี้แม่ทำกับข้าวเยอะแยะเลย”

“เอ่อ ...” ยุนโฮเหลือบมองใบหน้าหวานเป็นการขออนุญาต

“อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ ยุนโฮ” คำตอบรับพร้อมรอยยิ้มสวยจากแจจุง ทำให้ร่างสูงยิ้มแก้มแทบปริ

“ถ้างั้น รบกวนด้วยนะครับ” เอ่ยตอบ พร้อมโค้งให้อย่างนอบน้อม

..................

.................................

.........................................................

“ชั้นเคยคิดว่า การทำเพื่อใครสักคน มันจะเป็นผลดีกับคนๆนั้น” แจจุงพูดขึ้น เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องนอนของร่างบาง

“ ... “

“แต่ว่ามัน ก็เป็นผลเสียกับตัวเราเองเหมือนกัน” รอยยิ้มหม่นหมองฉาบขึ้นบนใบหน้าสวย

“ นาย ...”

“สุดท้ายแล้ว ก็ทำให้ชั้นรู้ว่า สิ่งที่ทำไปทั้งหมดมันไม่ส่งผลดีกับใครเลย”

“นาย ... พูดอะไรเนี่ย แจจุง”

“ป่าวหรอก ... ช่างมันเถอะ” ใบหน้าหวานก้มต่ำลง ก่อนที่น้ำเม็ดโตจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“แจจุง ...”

“ยุนโฮ ชั้นขอโทษ แต่หลายเดือนที่ผ่านมา ...”

“แจจุง นายฟังชั้นนะ ... ก่อนที่นายจะพูดอะไร ชั้นขอแค่ให้นายฟังชั้น มันไม่ใช่ความผิดอะไรของนายเลย และนายก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษชั้น สิ่งที่ชั้นจะพูดต่อไปนี้ อาจจะทำให้นายรู้สึกแย่ แต่ว่ามันคือ ความรู้สึกทั้งหมดของชั้น ที่เก็บมานานหลายปีแล้ว”

" ...”

“ชั้น ...” ร่างสูงสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนพรั่งพรูคำพูดมากมายออกมา

“ ชั้นอยากให้นายรู้ว่า ชั้นอยากอยู่เคียงข้างนาย ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ไม่ว่านายจะต้องการหรือไม่ แต่ชั้นอยากปกป้องนาย อยากปกป้องแจจุงของชั้น คนที่ชั้นเฝ้ามอง และเฝ้าทะนุถนอมมาตลอดหลายปี ตั้งแต่ครั้งแรกที่ชั้นเจอนาย ชั้นบอกกับตัวเองว่า ชั้นจะต้องดูแลและปกป้องนายไปตลอดชีวิต ... ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม ที่นายมีให้กับชั้น ชั้นก็แค่ อยากเห็นรอยยิ้มของนาย อยากอยู่ข้างๆนายตลอดไป เป็นเพื่อนกับนาย ไปตลอดชีวิตก็ได้ แต่สิ่งที่ชั้นกลัว ก็คือ น้ำตาของนาย ชั้นแพ้มันรู้มั๊ย เวลานายร้องไห้ทีไร หัวใจของชั้นมันกระตุกรัว ชั้นไม่เคยเข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร แต่มันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เพราะฉะนั้น แจจุง ได้โปรด อย่าร้องไห้เลยนะ ... “

“ และถึงแม้ว่าชั้น จะไม่มีโอกาสได้ยืนอยู่ในหัวใจของนาย แต่ชั้นก็อยากได้ที่ของชั้นคืนนะ แจจุง ... ที่ข้างๆนาย ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม” รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งไปให้ทันทีที่ร่างสูงพูดจบ

“ ...”

“แจจุง ...”

“ ... “

“ชั้นขอโทษ ... ชั้นไม่ควรพูดมันออกไปเลยใช่มั๊ย” ยังคงไร้เสียงตอบรับจากร่างบอบบางที่นั่งจับจ้องพื้นห้อง ราวกับว่ามันมีอะไรน่าสนใจนักหนา

“ ... “

“แจจุง ... ถ้าอย่างนั้น แค่อย่าเกลียดชั้นก็พอนะ” พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้น แต่โดนมือบางของคนที่นั่งอยู่ดึงไว้ซะก่อน

“ดะ เดี๋ยว ... เดี๋ยวก่อนสิ”

“ ... “

“ทำไม ... ทำไมนายไม่บอกว่า เอ่อ ... นาย ... นายรักชั้นไปเลยล่ะ มาพูดวกไปวนมาแบบนี้ทำไม”

“ชั้นกลัว”

“กลัว ...”

“ชั้นไม่อยากทำให้นายลำบากใจ แจจุง ...”

“แต่ว่าชั้น ... อยากได้ยินมันนี่”

“ ... “ ร่างสูงมองใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา แก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อน้อยๆอย่างน่ารัก บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังเขินอาย กับคำพูดของตัวเอง

“อยากได้ยิน จริงๆหรอ” ร่างบางถอนหายใจเบาๆ ก่อนพูดต่อ

“ยุนโฮ ... ฟังชั้นบ้างนะ ที่ชั้นทำทุกอย่างไปโดยไม่คิดเนี่ย จริงๆแล้ว ... ก็เพื่อนายนะ” แก้มขาวขึ้นสีอีกรอบ ทำเอาคนมองแทบหัวใจวาย

“ชั้นไม่อยากให้นายโดนเข้าใจผิด ชั้นอยากให้นายมีชีวิตแบบที่ควรจะเป็น ชั้นอยากให้นายมีความสุข ชั้นอยากให้นาย ...”

“ก็มีมากพออยู่แล้วนี่ไง ...” มือเรียวยกขึ้นจับใบหน้าหวานให้หันมามองหน้าของตนเอง ก่อนจะจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตสีนิลนั้น

“ยุนโฮ ...”

“อยากได้ยินใช่มั๊ย ... ชั้นรักนายแจจุง ...ชั้นรักนาย”

“ยุนโฮ ... ฮึก” ร่างบางโผเข้ากอดคนตัวสูงกว่าอย่างแรงจนยุนโฮต้องหัวเราะออกมา

“บอกแล้วว่า ห้ามร้องไห้ไง”

“ฮึก ...แต่ว่า ฮึก ...แต่ว่านี่มันร้องไห้ ฮึก...เพราะความดีใจต่างหาก”

“ดีใจหรอ ... ดีใจเพราะอะไรล่ะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายบนใบหน้าคมคาย

“ ... “

“บอกหน่อยสิ แจจุง ... นายคิดเหมือนชั้นรึป่าว”

“ ... “ ร่างบางเพียงแค่พยักหน้าน้อยๆ เป็นการตอบรับ

“อะไร อย่าขี้โกงสิ” มือเรียวบีบลงบนจมูกรั้นๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

“อะไรเล่า”

“ฮึ...” ร่างสูงพ่นลมออกจากจมูก แล้วยื่นปากออกมาโดยที่เจ้าตัวคิดว่าน่ารักเป็นที่สุด

“555 ยุนโฮ จิงๆแล้วนายเป็นแบบนี้หรอเนี่ย” ร่างบางหัวเราะร่ากับการกระทำของร่างสูงที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน และก็ไม่คิดว่าจะได้เห็น เพราะยุนโฮที่เค้ารู้จักมาตลอด เป็นยุนโฮที่เงียบขรึม และค่อนข้างไม่พูดไม่จา แต่ยุนโฮที่เป็นแบบนี้ ก็น่ารักดีนะ

“เป็นยังไง??” ร่างสูงถามด้วยความสงสัย

“ก็ ... จริงๆแล้วนายติงต๊องนี่นา” ร่างบางยังคงหัวเราะร่าต่อไป

“ติงต๊อง??” ร่างบางพยักหน้าน้อยๆเป็นการตอบรับ

“แต่ ... ชั้นก็รักนายไปแล้วนี่นะ ไม่ว่านายจะเป็นยุนโฮที่เงียบขรึม หรือเป็นยุนโฮที่ติงต๊องแบบนี้อ่ะ 555”

ดวงตาเรียวเล็กแต่แฝงไปด้วยเสน่ห์นั้นเบิกกว้างขึ้นที่สุกเท่าที่จะทำได้

“แจจุง ... อะไรนะ เมื่อกี้นาย ... ว่าไงนะ??” ร่างบางหัวเราะคิกคัก

“อะไรเล่า ไม่อยากฟังเอง ช่วยไม่ได้ ชั้นพูดไปแล้ว ... ไปอาบน้ำดีกว่า” ร่างบอบบางทำท่าจะเดินจากไป กลับถูกแขนแข็งแกร่งรั้งให้ลงมานั่งบนตักแทน

“จะหนีไปไหนฮะ เจ้าตัวดี”

“ ... “ ใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างเพียงคืบ เล่นเอาลมหายใจติดขัดซะดื้อๆ

“ชั้นได้ยินแล้ว ใครว่าไม่ฟังล่ะ แค่อยากได้ยินชัดๆ อีกทีเท่านั้นเอง”

“ ... “

“ชั้นรักนายนะ แจจุง”

“ชั้นก็รักนาย ยุนโฮ” 

รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมอบให้แก่กัน ก่อนที่มือเรียวจะช้อนคางมนขึ้น แล้วแนบชิดริมฝีปากได้รูปของตนเองลงบนกลีบปากอิ่มนั้น ดูดเม้มเบาๆอย่างเอาใจ ก่อนส่งเรียวลิ้นอุ่นออกไปเป็นเชิงขออนุญาต ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอออกน้อยๆ ให้ลิ้นอุ่นชื้นของอีกฝ่ายเข้ามาสำรวจความหอมหวานของตัวเองได้ตามใจชอบ

บรรยากาศที่ชวนให้เคลิบเคลิ้ม บวกกับเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นระรัวแข่งกัน ช่างเป็นวินาทีที่นาจดจำยิ่งนัก ...

“เด็กๆ กิน ขะ ... อ่ะ แอ้มม มมม สงสัยคงจะอิ่มกันแล้ว”

หรืออาจจะไม่ - -* ...

“แม่!!!/คุณป้า!!!” ...

โครมมม มมมม !!!

“โอ๊ยย ยยย ...”

“ยุนโฮ!!!” ร่างสูงที่ทิ้งตัวลงไปแอ้งแม้งกับพื้นด้วยความตกใจ สร้างความเป็นห่วงให้กับร่างบางเป็นอย่างมาก ยุนโฮรีบเด้งตัวขึ้นตามด้วยการโค้งงามๆหนึ่งที

“คุณป้าครับ ผมกับแจจุงเรา ...”

“แหมๆๆ แม่คงมาผิดเวลาสินะ ถ้างั้นแม่ลงไปรอข้างล่างนะลูก” พูดเองเออเอง พร้อมกับร้อยยิ้มที่ดูจะเบิกบานกว่าปกติ ยุนโฮหันมองหน้าแจจุงด้วยความงงงวยทันที่หญิงวัยกลางคนเดินจากไปแล้ว ร่างบางเพียงแค่ยักไหล่เป็นคำตอบเท่านั้น แต่เพียงชั่ววินาที แขนแกร่งก็รั้งเอวบางเข้าประชิดตัวอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“งั้นก็แสดงว่า ...” ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกครั้ง ก่อนจะ ...

“อย่ามัวแต่กินกันเองนะลูก แม่หิวข้าวแล้วน้าา าาา~ ...”

“คร้าบบ บบบ ^ ^” <<< แจจุง

“ - -* ” <<< ยุนโฮ

FIN ...